W mojej praktyce neurochirurga każda sesja ambulatoryjnej pracy to wizyty pacjentów którzy pytani o przyczynę spotkania odpowiadają „Mam dyskopatię”. Temu oświadczeniu towarzyszą wyznania pod tytułem „moje życie wywróciło się do góry nogami”, „ nic już nie mogę robić”, albo „mam odbezpieczony granat w kręgosłupie” zwłaszcza, gdy nie jestem pierwszym lekarzem na drodze pacjenta.

Wokół niezbyt merytorycznego pojęcia” dyskopatia” narosło w społeczeństwie wiele mitów i stereotypów utrudniających właściwe współżycie pacjenta z tym procesem. Stereotypów często powielanych przez środowisko medyczne zalecające leczenie zachowawcze na które ma składać się:

• leżenie
• przyjmowanie leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych najlepiej w iniekcjach, bo wtedy mocniej działają
• unikanie aktywności fizycznej z wyłączeniem pływania, które powinno odbywać się tyko na plecach, nigdy żabką
• rehabilitacja ograniczona jedynie do fizykoterapii bo ćwiczenia tyko pogorszą Pani/Pana stan.

Konsekwencją stosowania się do tych zaleceń może być jedynie pogrążanie się w kolejne etapy choroby zwyrodnieniowej krążków międzykręgowych zwaną potocznie dyskopatią.

Ustalmy najpierw czym jest ta straszna dyskopatia?

Wg współczesnej wiedzy jest to proces zwyrodnieniowy krążka międzykręgowego przebiegający w indywidualnym tempie u każdego z nas. Na tempo zwyrodnienia krążka ma wpływ czynnik genetyczny – najistotniejszy, oraz czynniki środowiskowe –tryb życia. Ciało człowieka przez setki tysięcy lat ewolucji przystosowało się do życia w pozycji dwunożnej. To w tej pozycji odżywienie krążka międzykręgowego odbywa się najefektywniej. Siedzący tryb życia, brak aktywności fizycznej, to czynniki wspierające naszą indywidualną, genetyczną predyspozycję do rozwoju dyskopatii.

Oczywiście przy ostrym ataku dolegliwości korzeniowych na podłożu przepukliny krążka międzykręgowego kilkudniowy odpoczynek wraz ze stosowną farmakoterapią zazwyczaj przynosi wyraźną ulgę. Natomiast jej uzyskanie jest sygnałem, że nadszedł czas przyczynowego leczenia zachowawczego:

• zmiany trybu życia na bardziej aktywny,
• rozpoczęcia współpracy z fizjoterapeutą
• wzmocnienia gorsetu mięśniowego

Pamiętajmy ,że ponad 90% pacjentów z chorobą zwyrodnieniową krążka międzykręgowego można skutecznie leczyć zachowawczo bez konieczności leczenia operacyjnego!

Właściwa edukacja pacjenta ,wyrobienie aktywnego podejścia do własnego zdrowia to priorytety leczenia umożliwiające zachowanie satysfakcjonującej jakości życia często nawet na zaawansowanym etapie choroby zwyrodnieniowej.

Leczenie operacyjne czasami bywa konieczne od zaraz – w sytuacji powstania/ narastania deficytu neurologicznego zwanej potocznie dyskopatią porażenną. Na szczęście dla Ciebie Drogi Czytelniku te sytuacje to zaledwie ułamek procenta wszystkich przepuklin rozpoznawalnych w populacji.

Pozostałe operacje powinny być przez pacjenta i jego lekarza traktowane jako kolejny etap leczenia przewlekłej przypadłości po wyczerpaniu możliwości leczenia zachowawczego nigdy zaś jako remedium na cale zło i „wymiana kręgosłupa na nowy”.

Wspomniane powyżej aktywne podejście do własnego zdrowia to hasło klucz - zapewniające sukces w walce z dyskopatią. W swojej praktyce neurochirurgicznej miałem szczęście spotkać wielu wspaniałych pacjentów zmotywowanych do życia, potrafiących spełniać się rodzinnie i zawodowo, realizować swoje pasje sportowe, czy podróżnicze pomimo zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa nierzadko z operacją bądź kilkoma operacjami w wywiadzie. Stanowią oni nieprawdopodobnie jaskrawy kontrast dla (niestety) znacznie liczniejszej rzeszy pacjentów złorzeczących na swój ciężki los bo w opisie badania obrazowego kręgosłupa pojawiła się „dyskopatia” i oni już do niczego w życiu (zwłaszcza pracy) się nie nadają.

dr n.med Marcin Tafelski
specjalista neurochirurg
AthleticoMed.pl